Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

in exile

  • 1 exsilium

    exile, banishment.

    Latin-English dictionary of medieval > exsilium

  • 2 exilis

    exīlis, e, adj. [ex and ile, ilia; hence, without entrails, i. e. thin, lank, Corss. Ausspr. 2, 1003], small, thin, slender, lank, meagre, poor, feeble (class.;

    syn.: tenuis, gracilis, macer): exile et exiguum et vietum cor,

    Cic. Div. 2, 16, 37; cf.:

    jecur horridum et exile,

    id. ib. 2, 13, 30:

    femur (opp. tumentes surae),

    Hor. Epod. 8, 10:

    artus,

    Ov. Pont. 1, 10, 27:

    folia,

    Plin. 24, 6, 20, § 29:

    quod solum tam exile et macrum est, quod, etc.,

    thin, poor, Cic. Agr. 2, 25, 67:

    ager,

    Col. 1, 4, 3; cf.:

    Arisbe glebis,

    Luc. 3, 204:

    exilis domus est, ubi non et multa supersunt, etc.,

    poor, wretched, Hor. Ep. 1, 6, 45:

    domus Plutonia,

    i. e. cheerless, id. C. 1, 4, 17 (cf.:

    domus plena,

    id. ib. 2, 12, 24):

    hereditas (with parva),

    Plin. Pan. 40, 1:

    via,

    short, Ov. Tr. 1, 2, 86.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., meagre, dry, inadequate, etc.:

    genus sermonis exile, aridum, concisum ac minutum,

    meagre, dry, Cic. de Or. 2, 38, 159;

    so of speech,

    id. Fin. 4, 3, 7; id. de Or. 2, 77, 315; 1, 18, 83; Quint. 8, 3, 56 (opp. tumida); cf. of speech:

    pro pressis exiles,

    id. 10, 2, 16:

    vox (opp. plena),

    id. 11, 3, 15; ib. 13:

    argumentis admodum exilibus niti,

    Gell. 14, 2, 4.—
    B.
    Void, free. —With gen.:

    exilis atque inanis aegritudinum,

    Plaut. Stich. 4, 1, 21.— Comp.:

    caro prunorum,

    Plin. 15, 13, 12, § 43:

    vox feminis quam maribus (opp. gravior),

    id. 11, 51, 112, § 269: vox in senecta, ib. § 270.— Sup. seems not to occur.—Hence, adv.: exīlĭter, thinly, meagrely, feebly, dryly:

    nolo verba exiliter exanimata exire,

    feebly, Cic. de Or. 3, 11, 41:

    annales sane exiliter scripti,

    id. Brut. 27, 106:

    disputare (with jejune),

    id. de Or. 1, 11, 50.— Comp.:

    exilius dicere de aliqua re,

    more sparingly, briefly, Varr. L. L. 5, § 2 Müll.— Sup. seems not to occur.

    Lewis & Short latin dictionary > exilis

  • 3 exsilium or exilium

        exsilium or exilium ī, n    [exsul], banishment, exile: exsili poena: confugere in exsilium: civium, L.: civīs in exsilium eicio: in exilio aetatem agere, S.: esse in exsilio: quendam de exsilio reducere: revocare, L.: Exsiliis contenta suis, O.: Collecta exsilio pubes, for exile, V.— A place of exile, retreat: his optatius quam patria: Felix, exilium cui locus ille fuit, O.: diversa quaerere, V.— Plur: plenum exsiliis mare, i. e. exiles, Ta.

    Latin-English dictionary > exsilium or exilium

  • 4 exolo

    exsŭlo or exŭlo, also arch. exsŏlo, exŏlo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [exsul].
    I.
    Neutr., to be an exile or banished person, to live in exile (class.):

    qui Romam in exsili um venisset, cui Romae exsulare jus esset,

    Cic. de Or. 1, 39, 177:

    ut exsulares,

    id. Par. 4, 2, 32 sq.:

    aptissimus ad exulandum locus,

    id. Fam. 4, 8, 2:

    in Volscos exsulatum abiit,

    Liv. 2, 35, 6:

    exsulans atque egens,

    Cic. Tusc. 3, 18, 39:

    apud Prusiam exsulans,

    id. Div. 2, 24, 52; Mart. Spect. 4, 5 et saep.:

    alii exolatum abierant,

    Plaut. Trin. 2, 4, 134; id. Ps. 4, 3, 18.—
    B.
    Transf.:

    perii, nam domo exulo nunc: metuo fratrem, Ne intus sit,

    Ter. Eun. 3, 5, 62:

    cum omnes meo discessu exsulasse rem publicam putent,

    Cic. Par. 4, 2, 30:

    peculatus ex urbe et avaritia si exulant,

    Plaut. Pers. 4, 4, 7:

    etiam cum manent corpore, animo tamen exsulant,

    Cic. Rep. 2, 4, 7:

    quousque in regno exsulabo,

    be a stranger in my own country, Curt. 5, 8, 11.—
    II.
    Act., to banish, exile a person (late Lat.):

    tunc iterum exulatur,

    Hyg. Fab. 26; Dict. Cretens. 4, 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > exolo

  • 5 exsolo

    exsŭlo or exŭlo, also arch. exsŏlo, exŏlo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [exsul].
    I.
    Neutr., to be an exile or banished person, to live in exile (class.):

    qui Romam in exsili um venisset, cui Romae exsulare jus esset,

    Cic. de Or. 1, 39, 177:

    ut exsulares,

    id. Par. 4, 2, 32 sq.:

    aptissimus ad exulandum locus,

    id. Fam. 4, 8, 2:

    in Volscos exsulatum abiit,

    Liv. 2, 35, 6:

    exsulans atque egens,

    Cic. Tusc. 3, 18, 39:

    apud Prusiam exsulans,

    id. Div. 2, 24, 52; Mart. Spect. 4, 5 et saep.:

    alii exolatum abierant,

    Plaut. Trin. 2, 4, 134; id. Ps. 4, 3, 18.—
    B.
    Transf.:

    perii, nam domo exulo nunc: metuo fratrem, Ne intus sit,

    Ter. Eun. 3, 5, 62:

    cum omnes meo discessu exsulasse rem publicam putent,

    Cic. Par. 4, 2, 30:

    peculatus ex urbe et avaritia si exulant,

    Plaut. Pers. 4, 4, 7:

    etiam cum manent corpore, animo tamen exsulant,

    Cic. Rep. 2, 4, 7:

    quousque in regno exsulabo,

    be a stranger in my own country, Curt. 5, 8, 11.—
    II.
    Act., to banish, exile a person (late Lat.):

    tunc iterum exulatur,

    Hyg. Fab. 26; Dict. Cretens. 4, 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > exsolo

  • 6 exsulo

    exsŭlo or exŭlo, also arch. exsŏlo, exŏlo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [exsul].
    I.
    Neutr., to be an exile or banished person, to live in exile (class.):

    qui Romam in exsili um venisset, cui Romae exsulare jus esset,

    Cic. de Or. 1, 39, 177:

    ut exsulares,

    id. Par. 4, 2, 32 sq.:

    aptissimus ad exulandum locus,

    id. Fam. 4, 8, 2:

    in Volscos exsulatum abiit,

    Liv. 2, 35, 6:

    exsulans atque egens,

    Cic. Tusc. 3, 18, 39:

    apud Prusiam exsulans,

    id. Div. 2, 24, 52; Mart. Spect. 4, 5 et saep.:

    alii exolatum abierant,

    Plaut. Trin. 2, 4, 134; id. Ps. 4, 3, 18.—
    B.
    Transf.:

    perii, nam domo exulo nunc: metuo fratrem, Ne intus sit,

    Ter. Eun. 3, 5, 62:

    cum omnes meo discessu exsulasse rem publicam putent,

    Cic. Par. 4, 2, 30:

    peculatus ex urbe et avaritia si exulant,

    Plaut. Pers. 4, 4, 7:

    etiam cum manent corpore, animo tamen exsulant,

    Cic. Rep. 2, 4, 7:

    quousque in regno exsulabo,

    be a stranger in my own country, Curt. 5, 8, 11.—
    II.
    Act., to banish, exile a person (late Lat.):

    tunc iterum exulatur,

    Hyg. Fab. 26; Dict. Cretens. 4, 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > exsulo

  • 7 ēiciō

        ēiciō (pronounced but not written ē-iiciō), iēcī, iectus, ere    [ex + iacio], to cast out, thrust out, drive away, put out, eject, expel: linguam: eiecto armo, dislocated, V.: ex senatu eiectus: hunc de civitate: a suis dis penatibus: finibus, S.: cadavera cellis, H.: in exsilium Catilinam.— To drive into exile, banish: a me eiectus: revocemus eiectos: Tarquinium eiectum accipere, from exile, V.— With se, to rush out, sally forth: se ex castris, Cs.: si se eiecerit secumque suos eduxerit: se foras, L.—Of ships, etc., to bring to land, land: navīs, Cs., L.— To run aground, cast ashore, strand, wreck: navīs in litore, Cs.: classem ad insulas, L. — Of persons, P. perf., wrecked, shipwrecked: hanc eiectam recepisse, T.: commune litus eiectis: eiectum litore Excepi, V.—Fig., to expel, drive away, free oneself from: sollicitudines: amorem ex animo: memoriam ex animis, L.—With se, to break forth, break out: voluptates se eiciunt universae.— To hoot (off the stage), condemn, reject, disapprove: cantorum ipsorum vocibus eiciebatur: quod tum explosum et eiectum est.
    * * *
    I
    eicere, eici, eictus V
    accomplish, perform, bring about, cause
    II
    eicere, ejeci, ejectus V TRANS
    cast/throw/fling/drive out/up, extract, expel, discharge, vomit; out (tongue)

    Latin-English dictionary > ēiciō

  • 8 exilium

        exilium    see exsilium.
    * * *
    exile, banishment; place of exile/retreat (L+S); exiles (pl.), those exiled

    Latin-English dictionary > exilium

  • 9 exsulō or exulō

        exsulō or exulō āvī, ātum, āre    [exsul], to be an exile, be banished, live in exile: Romae: in Volscos exsulatum abiit, L.: apud Prusiam: Protei ad usque columnas, V. — To be absent, be a stranger: domo, T.: animo.

    Latin-English dictionary > exsulō or exulō

  • 10 exulō

        exulō    see exsulo.
    * * *
    exulare, exulavi, exulatus V
    be exile, live in exile; be banished; be a stranger

    Latin-English dictionary > exulō

  • 11 fuga

        fuga ae, f    [2 FVG-], a fleeing, flight, running away: adornare fugam, T.: ab urbe turpissima: desperata: exercitūs foeda, S.: dant sese in fugam milites: fugam capere, Cs.: parare: hostīs dare in fugam, put to flight, Cs.: in fugam conicere, Cs.: impellere in fugam: cum terrorem fugamque fecisset, caused a panic, L.: fugam ex ripā fecit, drove (the foe), L.: fugam faciunt, take flight, S.: neque hostium fugam reprimi posse, be checked, Cs.: opportunior fugae collis, S.: naves eius fugā se Adrumetum receperunt, after his flight, Cs.: quantae in periculis fugae proximorum: celeres fugae, H.— Expatriation, exile, banishment: se in fugam coniecisse: Aristidi: exsilia et fugae, Ta.— A flying, swift course, rapid motion, speed: Harpalyce volucrem fugā praevertitur Hebrum, V.: facilis, a swift voyage, V.: (Neptunus) fugam dedit, a swift passage, V.: fugam dant nubila caelo, flee away, V.: temporum, flight, H.: (equus) Clara ante alios, Iu.— A place of banishment, refuge: toto quaeret in orbe fugam, O.— A means of removal, remedy: morbi, H.—Fig., a fleeing, avoiding, avoidance, shunning, escape: laborum: turpitudinis: alia honoris, honorable way of escape, L.: leti, H.
    * * *
    flight, fleeing, escape; avoidance; exile; fugue (music)

    Latin-English dictionary > fuga

  • 12 fugiō

        fugiō fūgī, — (P. fut. fugitūrus, O., Cu.), ere    [2 FVG-], to flee, fly, take flight, run away, make off: e conspectu ilico, T.: ego fugio, am off, T.: cum magnā pecuniā: a Troiā: oppido, Cs.: e manibus: ex proelio: longe, H.: Nec furtum feci nec fugi, run away (of a slave), H.—Prov.: Ita fugias ne praeter casam, beyond shelter, i. e. too far, T.—With acc: qui currebat fugiens hostem, H.: me inermem, H.: ovīs fugiat lupus, V.— To become a fugitive, leave the country, go into exile: ex patriā, N.: A patriā, O.: in exilium, Iu.— With acc: patriam, V.: Teucer Salamina Cum fugeret, H.— To pass quickly, speed, hasten, flee away: fugiens per gramina rivus, V.: sitiens fugientia captat Flumina, H.: fugiunt dies, O.: fugit inreparabile tempus, V.— To vanish, disappear, pass away, perish: e pratis pruina fugit, O.: fugiunt nubes, H.: Fugerat ore color, O.: memoriane fugerit in annalibus digerendis, an, etc., L.— To flee from, avoid, shun: conventūs hominum, Cs.: hunc iudicem: neminem, L.: Vesanum poëtam, H.: urbem, H.: vina, O.— To flee from, avoid, get away from, escape: Acheronta, H.: Cuncta manūs fugient heredis, H.: Se, H.: nullum caput Proserpina fugit, spared, H.—Fig., to flee, avoid, shun: ab omni, quod abhorret, etc.: Hoc facito, hoc fugito, T.: conspectum multitudinis, Cs.: laborem, V.: maioris opprobria culpae, H.: iudicium senatūs, L.: simili inscientiā mors fugitur: quod si curam fugimus, virtus fugienda est: esse fugiendam satietatam.—With inf, to avoid, omit, forbear, beware: turpiter facere: Quid sit futurum cras, fuge quaerere, H.: huic triumphum decorare fugiendum fuit.— To escape, get away from, elude, forsake: ut (animus) fugiat aciem: quos haud ulla viros vigilantia fugit, V.: vox Moerim fugit, V.— To escape, escape the notice of, be unobserved by, be unknown to: vidit id, quod fugit Lycurgum: quem res nulla fugeret: non fugisset hoc Graecos homines, si, etc.: huius viri scientiam: fūgit me ad te antea scribere, I forgot: illud te non arbitror fugere, quin, etc.
    * * *
    fugere, fugi, fugitus V
    flee, fly, run away; avoid, shun; go into exile

    Latin-English dictionary > fugiō

  • 13 re-lēgō

        re-lēgō āvī, ātus, āre,    to send away, send out of the way, despatch, remove, seclude: filium ab hominibus: (filium) rus supplici causā: relegati longe ab ceteris, Cs.: procul Europā in ultima orientis relegati senes, Cu.: civīs procul ab domo, L.: relegatum in aliā insulā exercitum detinere, Ta.: tauros in sola Pascua, V.: terris gens relegata ultimis: Hippolytum nemori, consign, V.— To send into exile, banish, exile, relegate (enforcing residence in a particular town or province, without loss of civil rights): ut equites a consule relegarentur: relegatus, non exsul, dicor in illo, O.: relegatus in exilium, L.: ultra Karthaginem, L.— Fig., to send back, send away, put aside, reject: a re p. relegatus, i. e. driven from public life: Samnitium dona: ambitione relegatā, apart, H.: mea verba, O.—To refer: studiosos ad illud volumen, N.: ornandi causas tibi, Tb.

    Latin-English dictionary > re-lēgō

  • 14 exsilium

    exile, banishment; place of exile/retreat (L+S); exiles (pl.), those exiled

    Latin-English dictionary > exsilium

  • 15 exsulo

    exsulare, exsulavi, exsulatus V
    be exile, live in exile; be banished; be a stranger

    Latin-English dictionary > exsulo

  • 16 exsilium

    exsĭlĭum or exĭlĭum, ii, n. [exsul], banishment, exile.
    I.
    Prop.:

    exsilium non supplicium est, sed perfugium portusque supplicii... cum homines vincula, neces, ignominiasque vitant, quae sunt legibus constitutae, confugiunt quasi ad aram in exsilium,

    Cic. Caecin. 34, 100: exsilium triplex est;

    aut certorum locorum interdictio, aut lata fuga, ut omnium locorum interdicatur praeter certum locum, aut insulae vinculum, id est relegatio in insulam,

    Dig. 48, 22, 5:

    exsilio et relegatione civium ulciscentes tribunos,

    Liv. 3, 10 fin.;

    so with relegatio,

    id. 4, 4, 6:

    exsilium iis (terribile est), quibus quasi circumscriptus est habitandi locus, etc.,

    Cic. Par. 2, 18:

    exacti in exsilium innocentes,

    id. Rep. 1, 40:

    expulsus in exsilium,

    id. Lael. 12, 42:

    pulsus in exsilium,

    id. de Or. 2, 13, 56:

    eicere aliquem in exsilium,

    id. Cat. 2, 6, 14:

    ire, proficisci in exsilium,

    id. ib. 1, 8, 20; id. Mur. 41, 89:

    mittere in exsilium,

    Liv. 7, 13, 9; Val. Max. 3, 7, 6; 5, 3, 2; Sen. Tranq. An. 11, 12; id. Ep. 24, 3:

    esse in exsilio,

    Cic. N. D. 3, 32, 80:

    de exsilio reducere,

    id. Att. 9, 14, 2:

    revocare de exilio,

    Liv. 27, 34, 14:

    ab exsilio reducere,

    Quint. 5, 11, 9:

    ab exsilio revocare,

    Tac. H. 1, 90; id. ib. 1, 77; 2, 92; Plin. Ep. 1, 5, 10:

    jam redii de exsilio,

    Plaut. Merc. 5, 2, 106 et saep.—Prov.:

    exilium patitur patriae qui se denegat,

    Pub. Syr. 158 (Rib.).—
    II.
    Transf. (mostly poet. and post-Aug.).
    A.
    A place of exile, a retreat:

    quodvis exsilium his est optatius quam patria,

    Cic. Lig. 11, 33: Octavium et Antistium egressos exsilium, in easdem insulas redegit, Tac. H. 4, 44:

    tutum orabant,

    id. A. 13, 55:

    diversa quaerere,

    Verg. A. 3, 4:

    multa patere fugienti,

    Curt. 6, 4:

    exsilium patria sede mutare,

    id. 3, 7.—
    * B.
    (Abstr. pro concreto.) In plur.: exsilia, those who are banished, exiles:

    plenum exsiliis mare,

    Tac. H. 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > exsilium

  • 17 solum

    1.
    sŏlum, i, (collat. form sŏlus, ūs, m., acc. to Varr. L. L. 6, 1, 2), n. [root sar-, to guard, make whole; Sanscr. Sarva, entire; cf.: solea, solidus, sollus], the lowest part of a thing, the bottom, ground, base, foundation.
    I.
    Lit., the floor or pavement of a room; the bottom of a ditch or trench; the foundation of a building or the ground, site, on which it stands, etc.; ground, earth, land, soil; the sole of the foot or of a shoe, etc.:

    aurata tecta in villis et sola marmorea,

    Cic. Par. 6, 3, 49:

    (templi) Marmoreum solum,

    Ov. M. 15, 672; Tib. 3, 3, 16:

    ut ejus (fossae) solum tantundem pateret, quantum summa labra distabant,

    Caes. B. G. 7, 72:

    imum stagni,

    Ov. M. 4, 298:

    maris,

    Sen. Agam. 475.—Of a river-bed:

    puro solo excipitur,

    Curt. 3, 4, 8; 5, 3, 2; cf.:

    ubi mollius solum reperit, stagnat insulasque molitur,

    id. 8, 9, 7:

    trabes in solo collocantur,

    Caes. B. C. 7, 23:

    super pilas lapide quadrato solum stratum est,

    Curt. 5, 1, 33:

    tecta (porticus) solo jungens,

    Lucr. 4, 430:

    solo aequata omnia,

    Liv. 24, 47 fin.:

    clivus Publicius ad solum exustus est,

    id. 30, 26, 5:

    urbem ad solum diruere,

    Curt. 3, 10, 7; Eutr. 4, 17:

    solo exaequare,

    Flor. 1, 13, 4:

    solo aequare,

    Vell. 2, 4, 2:

    aedificia cuncta solo cohaerentia,

    Amm. 22, 11, 6:

    ISIDI TEMPLVM A SOLO POSVIT,

    Inscr. Orell. 457; cf. ib. 467; Inscr. Fabr. 10, 47: domo pignori data et area ejus tenebitur: est enim pars ejus;

    et contra jus soli sequitur aedificium,

    Dig. 13, 7, 21:

    solum proscindere terrae,

    Lucr. 5, 1295; so,

    terrae,

    id. 1, 212; 5, 211; 5, 1289.— Plur.: recente terrae [p. 1724] sola sanguine maculans, Cat. 63, 7:

    sola dura,

    id. 63, 40; Verg. G. 1, 80; Tib. 1, 5, 3; Stat. S. 1, 1, 56; id. Th. 4, 445:

    sibi praeter agri solum nihil esse reliqui,

    Caes. B. G. 1, 11:

    solum exile et macrum,

    Cic. Agr. 2, 25, 67:

    incultum et derelictum,

    id. Brut. 4, 16:

    densum, siccum, macrum, etc.,

    Col. 2, 2, 5 sq.:

    duratae solo nives,

    Hor. C. 3, 24, 39:

    putre,

    Verg. G. 2, 204:

    cruentum,

    Ov. M. 4, 134:

    foecundum,

    id. ib. 7, 417:

    pulvereum,

    id. ib. 7, 113:

    triste,

    id. ib. 8, 789:

    vivax,

    id. ib. 1, 420:

    pingue,

    Verg. G. 1, 64:

    praepingue,

    id. A. 3, 698:

    mite,

    Hor. C. 1, 18, 2:

    exiguum,

    Tib. 1, 1, 22:

    cultum,

    id. 1, 1, 2:

    nudum,

    Curt. 3, 4, 3; 7, 5, 17:

    viride,

    Verg. A. 6, 192:

    presso exercere solum sub vomere,

    id. G. 2, 356:

    solo inmobilis haeret,

    id. A. 7, 250:

    ingreditur solo,

    id. ib. 4, 177:

    solo recubans,

    id. ib. 3, 392:

    reptans solo,

    Stat. S. 5, 5, 83.— Plur.:

    saturare fimo pingui sola,

    Verg. G. 1, 80:

    ardent sola terrae,

    Lucr. 2, 592; Cat. 61, 7; 61, 40; Tib. 1, 5, 3; Stat. S. 1, 1, 56; id. Th. 4, 445; cf. Cic. Balb. 5, 13, B. 1. infra: solum hominis exitium herbae, the sole of the foot, Varr. R. R. 1, 47 fin.:

    mihi calciamentum solorum (est) callum,

    Cic. Tusc. 5, 32, 90:

    loca nullius ante Trita solo,

    Lucr. 1, 927; 4, 2:

    (canes) unguibus duris, solo nec ut corneo nec nimium duro,

    Varr. R. R. 2, 9, 4: qui auro soccis habeat suppactum solum, the sole of a shoe, Plaut. Bacch. 2, 3, 98;

    of a dog: solum corneum,

    Varr. R. R. 2, 9, 4:

    cereale solum pomis agrestibus augent,

    their wheaten board, Verg. A. 7, 111:

    vastis tremit ictibus aerea puppis, Subtrahiturque solum,

    i. e. the sea under the vessel, id. ib. 5, 199:

    omne ponti,

    Val. Fl. 4, 712:

    astra tenent caeleste solum,

    i. e. the vault of heaven, Ov. M. 1, 73: manibusque cruentis Pulsat inane solum, i. e. the sockets of the eyes, Stat. Th. 1, 55.— Prov.: quodcumque or quod in solum venit, whatever falls to the ground, i. e. whatever comes uppermost or occurs to the mind, = quod in buccam venit, Varr. ap. Non. 500, 11; Cic. N. D. 1, 23, 65; Afran. ap. Non. 124, 18 sq. (Com. Fragm. v. 41 Rib.).—Also ellipt. (cf. bucca):

    convivio delector: ibi loquor, quod in solum ut dicitur,

    Cic. Fam. 9, 26, 2.—
    B.
    Transf., in gen.
    1.
    Soil, i. e. land, country, region, place (cf.: terra, tellus, humus): sola terrarum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 443 Vahl.):

    solum, in quo tu ortus et procreatus,

    Cic. Leg. 2, 2, 4; cf.

    patriae,

    id. Cat. 4, 7, 16; Liv. 5, 49:

    pro solo, in quo nati essent,

    id. 5, 30, 1:

    patrium,

    id. 21, 53:

    natale,

    i. e. native country, natal soil, Ov. M. 7, 52; 8, 184; id. P. 1, 3, 35; Sen. Med. 334; cf.:

    in gremio regni solique genitalis,

    Amm. 17, 12, 21:

    Miletus, genitale solum,

    Vell. 2, 7, 5 (7); Vop. Aur. 3, 2.— Plur.:

    vos, mutae regiones, imploro, et sola terrarum ultimarum, etc.,

    Cic. Balb. 5, 13:

    sola Romana,

    Capitol. Max. 13:

    vile solum Sparte est,

    Ov. M. 15, 428:

    Romani numen utrumque soli,

    id. F. 3, 292:

    maxima Fundani gloria soli,

    id. P. 2, 11, 28.— Hence, solum vertere, to leave one's country (generally said of going into exile):

    qui volunt poenam aliquam subterfugere, eo solum vertunt, hoc est, sedem ac locum mutant,

    Cic. Caecin. 34, 100; cf.:

    neque exsilii causā solum vertisse diceretur,

    id. Quint. 28, 26; id. Phil. 5, 5, 14; Liv. 3, 13; 43, 2 al.; so,

    solum civitatis mutatione vertere,

    Cic. Balb. 11, 28.—Rarely, in this sense:

    solum mutare: exsules sunt, etiam si solum non mutarint,

    Cic. Par. 4, 2, 31; cf.:

    quo vertendi, hoc est mutandi, soli causā venerant,

    id. Dom. 30, 78.—
    2.
    In jurid. lang.: res soli, land, and all that stands upon it, real estate (opp. res mobiles, personal or movable property):

    omnes res, sive mobiles sint, sive soli,

    Dig. 13, 3, 1; so,

    res soli,

    ib. 43, 16, 1, § 32:

    tertia pars de agris, terris, arbustis, satis quaerit, et, ut jurisconsultorum verbo utar, de omnibus quae solo continentur,

    Sen. Q. N. 2, 1, 2; Plin. Ep. 6, 19, 4:

    ut feneratores duas patrimonii partes in solo collocarent,

    lay out in land, Suet. Tib. 48:

    in solo proprio,

    Vop. Flor. 2.—
    II.
    Trop., a base, basis, foundation (very rare): auspicio regni stabilita scamna solumque, i. e. throne, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48 fin. (Ann. v. 99 Vahl.); cf.: Tarquinio dedit imperium simul et sola regni, Enn. ap. Fest. p. 298 Müll. (Ann. v. 151 Vahl.):

    solum quidem et quasi fundamentum oratoris vides locutionem emendatam et Latinam,

    Cic. Brut. 74, 258: solum quoddam atque fundamentum, id. de Or. 3, 37, 151: solo aequandae sunt dictaturae consulatusque, to be levelled with the ground, i. e. to be utterly abolished, Liv. 6, 18, 14; so,

    ad solum dirutum,

    Vulg. Nah. 2, 6.
    2.
    sōlum, adv., v. 1. solus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > solum

  • 18 ab-lēgō

        ab-lēgō āvī, ātus, āre,    to send off, send out of the way, banish, send into exile: aliquo mihist hinc ablegandus, T.: ab urbe, L.: a fratris adventu me ablegat, i. e. prevents me from being present: magna pars ablegati, were got rid of, L.; (with sup acc.): pueros venatum, L.—Esp., to dismiss (from office or employment): honestos homines: consilium.

    Latin-English dictionary > ab-lēgō

  • 19 ab-sum

        ab-sum āfuī    (not abfuī), āfutūrus (āforem, āfore), abesse, in general, to be away from, be absent: dum abs te absum, T.: qui nullā lege abessem, i. e. since my exile was unlawful: Athenis, N.: hinc abesto, stand off, Ph.: omnia quae absunt, unseen things, Cs.: Unus abest, is missing, V.: nec Teucris addita Iuno Usquam aberit, will ever cease to follow them, V.: barba dum aberat, i. e. until the beard grew, O. —With distance in space or time: ab urbe abesse milia passuum ducenta: longe: procul, S.: cuius aetas a senatoriā gradu longe abesset, was far too young for: a quibus paucorum dierum iter, Cs.: profectus mensīs tris abest, three months ago, T.: nec longis inter se passibus absunt, V.: quod abest longissime, and that is far from the truth: tantum abest ab infamiā, ut, etc.: neque longius abesse quin proximā nocte... exercitum educat, i. e. nor was the time more remote, Cs.—In the phrase: tantum abest ut... ut, so far from... that, etc.: tantum abest ut gratiam quaesisse videar, ut simultates intellegam suscepisse, I am so far from being shown to have courted popularity, that, etc.: tantum abest ab eo, ut malum mors sit, ut verear, ne, etc. — Hence, to be away from, be free from: a culpā: ab eius modi crimine.—To be removed from, be disinclined to: ab istis studiis: tantum aberat a bello, ut, etc., he was so averse to war, that, etc.: ab hoc consilio afuisse, took no part in, Cs.: ceteri a periculis aberant, avoided, S.: paulum a fugā aberant, were almost ready to flee, S.—To be removed from, be different from, differ: qui longissime a te afuit, i. e. had the largest majority: abest virtute Messallae, is far inferior to, H. — To be unsuitable, be inappropriate: scimus musicen abesse ab principis personā, N.—To be wanting: quaeris id quod habes, quod abest non quaeris, T.: nusquam abero, V.: ratus pluribus curam, omnibus afuisse fortunam, that most had been negligent, all unsuccessful, Cu.: Donec virenti canities abest Morosa, H.: curtae nescio quid semper abest rei, H.—Hence with a negative or paulum (not parum), followed by quin, not much, little, nothing is wanting that, etc.: neque multum abesse ab eo, quin, etc., Cs.: paulumque afuit quin, Cs.: legatos haud procul afuit quin violarent, they came very near, L.—Abesse alicui or ab aliquo, to be wanting to, fail, not to help: longe alcui, O.: longe iis fraternum nomen populi R. afuturum, Cs.: quo plus intererat, eo plus aberat (tua virtus) a me, i. e. the more it would have helped me, the more it failed me: iussis mora abesto, O.: nec dextrae erranti deus afuit, V.: remo ut luctamen abesset, so that the rowing was without effort, V.

    Latin-English dictionary > ab-sum

  • 20 ad-ferō (aff-)

        ad-ferō (aff-) attulī    (adt-), adlātus (all-), adferre (aff-), to bring, fetch, carry, convey, take, deliver: magnam partem ad te, T.: scyphos ad praetorem: Curio pondus auri: nuntium ei: donum in Capitolium: litterae ab urbe adlatae, L.: litteras a patre: huc scyphos, H.: adfertur muraena in patinā, is served, H.: peditem alvo, V.: ad consules lecticā adfertur, L.—Poet., of a person: te qui vivum casūs attulerint, V. — Esp., with pron reflex., to betake oneself, go, come: huc te adfers, V.: urbem Adferimur, V.: te verus mihi nuntius adfers? i. e. present yourself in your true person, V.—Adferre manūs, to lay on, use force, do violence: pro se quisque manūs adfert, defends himself forcibly.—Freq. with dat, to lay hands on, attack, assail: domino: pastoribus vim et manūs. —With dat. of thing, to do violence to, i. e. rob, plunder, pillage: templo: eis rebus. — Fig., to bring, introduce, carry, convey to, apply, employ, use, exert, exercise: genus sermonum adfert exile, i. e. employs: quod ad amicitiam populi R. adtulissent, i. e. had enjoyed before the alliance, Cs.: in re militari nova, i. e. to reorganize the army, N.: non minus ad dicendum auctoritatis, quam, etc.: auctoritatem in iudicium, exercise: bellum in patriam, O.: Iris alimenta nubibus adfert, brings, O. —Esp., vim alicui, to employ force against, compel: ut filiae suae vis adferretur, compulsion: praesidio armato, attack, L.—To bring tidings, bring word, carry news, report, announce: haud vana adtulere, L.: ad Scipionem perductus, quid adferret, expromit, explains what news he brought, L.: calamitatem ad aurīs imperatoris: subito adlatum periculum patriae: inimico nuntium, notify: ad illam attulisse se aurum quaerere: attulerunt quieta omnia esse, L.: rebellasse Etruscos adlatum est, L.: calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius adferret.—To carry, produce, cause, occasion, impart, render, give: agri plus adferunt quam acceperunt: detrimentum, Cs.: vobis populoque R. pacem: suspicionem multis: parricidae aliquid decoris, to lend lustre: difficultatem ad consilium capiendum, Cs.: aliquid melius, suggest: aliquid oratoriae laudis, attain: quod iniquitas loci adtulisset, i. e. the consequences, Cs.: tempus conloquio non dare magnam pacis desperationem adferebat, Cs.: natura adfert ut eis faveamus, etc., brings it about: (id) volvenda dies attulit, V. — To bring forward, allege, assign: causam, T.: nihil adferunt, qui negant, etc., say nothing to the point: rationes cur hoc ita sit: aetatem, to plead in excuse: cur credam adferre possum. — Aliquid, to contribute, help, assist, be of use: nihil ad communem fructum: vide si quid opis potest adferre huic, T.: precibus aliquid attulimus etiam nos, have been of some assistance by.

    Latin-English dictionary > ad-ferō (aff-)

См. также в других словарях:

  • Exile (disambiguation) — Exile is to be away from one s home while being explicitly refused permission to return. Exile, exiled, or exiles may also refer to: Contents 1 Fiction 2 Film 3 …   Wikipedia

  • Exile on Main St. — Exile on Main St. Saltar a navegación, búsqueda Exile on Main St. Álbum de estudio …   Wikipedia Español

  • Exile — Saltar a navegación, búsqueda EXILE es un grupo masculino de J Pop y R B de Japón. Fusionan tanto la música como el baile en su imagen. Pertenecían a la compañía discográfica Avex (y al sello dentro de esta, rhythm zone), pero en 2003 el líder de …   Wikipedia Español

  • EXILE, BABYLONIAN — EXILE, BABYLONIAN, exiles of Judah to Babylonia, sixth–fifth centuries B.C.E. Although Babylonia was not the only destination of former Judahites, it was the Babylonian deportees and their descendants whose perspectives inform the Hebrew Bible.… …   Encyclopedia of Judaism

  • Exile on Main St. — Exile on Main Street Album par The Rolling Stones Sortie 12 mai 1972 Enregistrement 10 juillet 1971 à 1972 Durée 67:17 Genre Rock …   Wikipédia en Français

  • exilé — exilé, ée [ ɛgzile ] adj. et n. • fin XIIIe; eissilled avant 1125; de exiler 1 ♦ Qui est en exil. ⇒ banni, expatrié, expulsé, proscrit. Opposant politique exilé. N. Pays qui accueille des exilés politiques. ⇒ réfugié. Exilé qui bénéficie du droit …   Encyclopédie Universelle

  • Exile On Main St — Exile on Main Street Exile on Main Street Album par The Rolling Stones Sortie 12 mai 1972 Enregistrement 10 juillet 1971 25 mars 1972 (par intermittence) Durée 67:17 Genre(s) …   Wikipédia en Français

  • Exile On Main St. — Exile on Main Street Exile on Main Street Album par The Rolling Stones Sortie 12 mai 1972 Enregistrement 10 juillet 1971 25 mars 1972 (par intermittence) Durée 67:17 Genre(s) …   Wikipédia en Français

  • Exile On Main St. (album) — Exile on Main Street Exile on Main Street Album par The Rolling Stones Sortie 12 mai 1972 Enregistrement 10 juillet 1971 25 mars 1972 (par intermittence) Durée 67:17 Genre(s) …   Wikipédia en Français

  • Exile On Main Street — Album par The Rolling Stones Sortie 12 mai 1972 Enregistrement 10 juillet 1971 25 mars 1972 (par intermittence) Durée 67:17 Genre(s) …   Wikipédia en Français

  • Exile on Main Street — Album par The Rolling Stones Sortie 12 mai 1972 Enregistrement 10 juillet 1971 25 mars 1972 (par intermittence) Durée 67:17 Genre(s) …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»